درمیان موجودات عالم مخلوقی وجود دارد که با دیگر موجودت تفاوت بسیار دارد . تفاوتی که او را گل سرسبد هستی قرار داده داست . او داری چنان شاکله ای است که خالقش در بدو خلقتش خود را بخاطر ایجاد او ستوده و به شاهکار خود بالیده است و در ابتدای خلقتش ندا سر داده که : « فتبارک الله احسن الخالقین»[1] .

آری انسان را می گویم . همو که در این عالم هیاهوی زیادی به پا کرده و با آمدنش صدای ملائکه را در آوره است.

راستی آن چه عنصری بود در او که شرری چنین به پا کرد. هم خدایش را به تحسین نفس واداشت و هم دیگران را سرور و آقا شد. آن چه نقطه سفیدی بود که او را زیبنده ردای خلیفة الهی کرد .

آری صحیح است . روح و عقل .

یعنی همان عنصری که او را واداشت تا نظر به دور دستها بدوزد. جائی دورتر از این عالم. همان عنصری که مایه حیات و تکاپوئی اوشد. باعث شد که این عالم را به جز کاروانسرائی نپندارد و جنبه نردبانی آن را ببیند. نردبانی برای صعود به دوردستهای زیبا و جاودان.

در این میان بعضیها از همین مخلوق عجیب و غریب ، بله همین انسان این رداء را وارانه پوشیدند ویا بعضیها اصلا نپوشیدند. گوئی که این خرقه فقط زیبنده موزه جانهاست و فقط باید او را نظاره کردو احیانا کفی هم زد برای خالق او.

اما استفاده ی از آن ، هرگز!!!  بالندگی در زیر سایه ی آن ، اصلا!!!  اجرائی کردن نویدها و پیامها ی آن در زندگی ،ابدا !!! . فقط دیدن و کیف کردن و احیانا تبریک گفتن به سازنده آن .

جای بسی تأسف است که بگویم از همان اوان پیدایش انسان ، چنین نگاهی هم به عنصر عقل و روح پیدا شد . آری منظورم دعوای خونین قابیل با هابیل است . دعوائی که همیشه بوده و هست و خواهد بود.

چرا؟!

چون همیشه کسانی هستند که نمی خواهند نداهائی که عقل و روح می دهد را بشنوند و طبیعی است که این جنگ همیشه ادامه داشته باشد و همیشه قابیلها به مصاف هابیلها بیایند.

و چه خوش گفت خالق تنها که :« انّ الکافرین کانوا لکم عدوّا مبینا»[2] و واژه کفر وکافر وه که چه زیبنده اینهاست که اینها عقل و روح و خالقشان را بر خود پوشانیده اند و همچنان برای خود دست نخورده باقی گذاشته اند برای روز مبادا . روزی که مبادا فرارسد که اگر رسد ندای " یالیتنی کنت ترابا "[3] یشان گوش عالم را کر خواهد کرد.

باری؛ بس کوته انگاری ایست اگر فکر کنیم که قابیلها با هابیلها آشتی کنند! نه .

آرزوی آنهم چندان عاقلانه نیست . هست؟! آیا شما باور می کنید آشتی گرگ با میش را ؟! گرگی که بقاءخود را در فنای میش می انگار د ؟

تراژدی آشتی کفر با ایمان ، ظلم باعدل ، خودمحور با خدامحور چنان خنده دار است که هیچ فکاهی و طنزی و جکی یارای عرض اندام درمقابل آن را ندارد . اگر گرگی بامیشی در مسیری همراه شدند و اتفاقا این همراهی را جناب گرگ پیشنهاد داده باشند آیا شما گرگ را تحسین می کنید یا میش را ؟ آیا می گوئید جناب میش چه روشنفکر و چه خوش مشرب و چه ایده آل که با قبول این همراهی و همدلی جمع بین اضداد کرده و اگر در این راه کشته شود از هر قطره خونش جوانه ای سر بر می آورد که راهش را ادامه می دهد یا نه بر عکس این که تحسین می کنید جناب گرگ است ؟ که چه زیرکانه با تریاک خدعه ونیرنگ عقل و هوش و ایمان میش را خمار کرده که بیچاره حتی به مخیله اش هم خطور نمی کند که با پای خود قدم به مسلخ گذارده است.آری آری سلام گرگ بی طمع نیست تا چه رسد به میهمانی دعوت کردنش.