« مرو ای گدای مسکین در خانه علی زن» که علـــی زند همیشه در خـــــانه گــــــــــدا را
تو فروز جان خود را به فروغ عشق مولی علـی خود کـــــــند مصفّا دل زار بینـــوا را
علی مظهر عطایش ، علی روح ماســوایش علی منجلی نمــــــــوده«به خدا قسم خدا را»
علـــی با نظــر به هستی شرری به پا نموده که به یک نظـــــر ربوده دل کل ما سوی را
حـــرم عزیز مکــه چه سعادتی به هـــم زد که قبول کرده در دل « شه ملک لا فتی را»
دل رنج دیــده ما شــــود از تلاطـــم آرام چو ببیند از کناری رخ مـــــــاه مرتضی را
شاعر علیرضا مطلّب
