ان شاء الله هر وقت آماده شد خدمتتون معرفی می کنم                                               

بسمه تعالی

ایتها الاخوة الاعزة ان من عقائد الشیعة جواز التوسل الی اشخاص یعتقدون انهم وجیهون عند الله تبارک وتعالی ،لاجل قضاء حوائجهم و استجابة دعواتهم . و هم یقیمون ادلة علی هذاالاعتقاد من الکتاب والسنة ولیس لنا مَدرکا من القرآن و السنة المقبوله عند الفریقین او عندهم فقط علی حرمة ذلک . ونحن فی ضیق من انفسنا لاجل عدم الاستطاعة علی الجواب و لهذا استدعیکم الرشاد والجواب  حتی نبیّن لهم الحق او نسکتهم . واشکرکم من قبل . وفقکم الله تبارک وتعالی  .

هم یقولون :

ان الله تبارک وتعالی امرنا بابتغاء الوسیلة لاجل التقرب الیه فی قوله تعالی « وابتغوا الیه الوسیلة » سورةالمائدة الآیة ?? ولا یدل دلیل من العقل والنقل والکتاب علی ان الوسیلة لا تحل ان تکون انسانا وجیها عند الله تبارک وتعالی معروفا بالزهد والتقوی . فکما ان الوسیلة قد تکون صلوة او صوما او حجّا او عمرة او صدقة او احسانا او ...  قد تکون انسانا وجیها عند الله تبارک وتعالی  ولا فرق فی البین فان وسیلة التقرب عبارة عن کل شیء او فعل لم یکن منهیا عنه لان النهی عن الشیء یدل علیمبغوضیته عندالله عز وجل وکل ما کان مبغوضا عنده لا یکون مقربا الیه .  

و ان ما یقال : ((ان التوسل الی الانسان و التوجه الیه للتقرب ینجرّ الی الشرک بالله تبارک وتعالی وهو حرام محرم وهذا قول المشرکین فی القرآن الکریم «‌ ما نعبدهم الا لیقربونا الی الله زلفی سورة الزمر الآیة ?» .)) ممنوع . ووجه الممنوعیة یظهر بعد ان یجاب عن هذین السؤالین:

((ان الشرک ما هو ؟ و ان المشرک من هو؟ ))

الشرک هو ان یُجعل شیئا فی قبال الله تبارک وتعالی فی العبادة او فی الاستقلال والتأثیرو فرض ان هذا الشیءیأثر فی العالم استقلالا من دون حاجة الی الله تبارک وتعالی  سواء ان فرض ان هذا التأثیر کان من نفسه من اول الامر ام فرض انه فوضّه الله التأثیر وقطع الله یده من العالم کما زعموا المشرکون فی عهد الجاهلیة .ولا فرق بین ان یکون هذا الشیء صنما او انسانا او فلسا اوسلعة او  صلوة او صوما  او غیر ذلک.

فالمشرک من توسل الی شیء او شخص معتقدا انه مؤثر استقلالا من دون حاجة الی الله تبارک وتعالی فی قباله تعالی و توجه الیه مع هذا الاعتقاد او اعتقد انه صالح للعبادة. فانتم تأیدوننا فی ان صرف التوجه الی غیر الله تبارک وتعالی لایکون شرکا و المتوجه لا یکون مشرکا و کیف؟ وقد توجه الملائکة الی آدم علی نبینا و آله وعلیه السلام فی محضره تعالی بل یسجدون له وانتم لاتقولون انهم مشرکون و هذایکون لعدم وجود ذلک الاعتقاد اوّلا ولوجود الامر علی هذا التوجه و السجده ثانیا .

وایضا انتم ونحن توجهنا فی الصلوة ، الی انفسنا و الی النبی صلی الله علیه و آله و الی عبادالله الصالحین عند التسلیم فیها و معذلک لا تقولون بشرککم وایانا لاجل ذلک .

فما وقع من ناحیتنا عند التوسل الی غیر الله تبارک وتعالی لیس جعله ندّا و معبودا و مؤثرا مستقلا و ما نعبده لاجل التقرب ( نعوذ بالله من هذا الافتراء ) بل نجعله واسطة و وسیلة لتقربنا الیه تعالی و قد اُمِرنا بابتغاء الوسیلة . فلا یشملنا قوله تعالی فی سورة الزمر الآیة 3 وقوله فی سورة البقرة الآیه ???

والتوسل قد یصدر عن اشخاص کانت عندکم جلیل القدر وتثبتون کثیرا من الاحکام  بسیرتهم و عملهم . من جملتهم عمربن الخطاب الفاروق  اعلی الله فی قراره . فانه کان یتوسل فی عهده الی اشخاص یعتقد انهم وجیهون عند الله تبارک وتعالی للتوصل الی مطلوبه و استجابة دعائه وکان یفعل ذلک فی ملأ الناس . و قد نقل اخباره فی غیر واحد من کتب اهل السنة . منه قوله للاستسقاء فی سنة سبع عشر اذا قحط المدینة :

«اللهم انا نتقرب الیک بعمّ نبیک وکبر رجاله »

نقله ابن ابی الحدید فی شرحه علی نهج البلاغه ج? ص??? فی بیان خطبته فی الاستسقاء رقم ?? وقد اشار الیه ایضا فی شرحه ج ? ص?? عند بیان کتابه الی معاویه رقم?.

وقال ایضا :

« اللهم انی اسئلک و اتوجه الیک بنبیک نبی الرحمة . یا محمد انی اتوجه بک الی ربی فی حاجتی لتْقضی اللهم شفعّه فیّ »

جاء به فی مسند احمد بن حنبل ج ? ص??? و سنن ابن ماجة ج ? ص??? ح ???? و التاج الجامع ج ? ص??? و وفاءالوفاء ج ? ص???? وسنن ترمذی ج ? ص??? ح ????

و قال ایضا :

« اللهم انا نستسقیک بعمّ نبیک و نستشفع الیه بشیبه»

جاءبه فی الصحیح البخاری ج ? ص ?? و ج ? ص ??? و الصحیح لابن خزیمة ج ? ص???  و الصحیح لابن جبان

ج ? ص ???

فاذا کان فِعُل  الفاروقِ حجة علیکم فلماذا لا تحکمون بحلیة التوسل الی المؤمن الحقیقی  الوجیه عندالله تبارک وتعالی؟ أانتم تقولون بشرکه بسبب توسله الی النبی صلی الله علیه و آله والی عمه رضی الله عنه؟

واما الآیة ?? فی سورة الجن وهی «‌ ان المساجد لله فلا تدعوا مع الله احدا » لا تنهض للمنع عن التوسل لان الفاء فیها یکون للتفریع فعدم جواز دعوةاحد مع الله متفرع علی ان المساجد لله فالمعنی انه لا یجوزدعوة احد مع الله لان المساجد لله فکل دعوة تکون منافیة لملکیة الله المساجدَ فهو ممنوع وحرام و لمّا کان المراد من المساجد کل مکان یسجد فیه او المواضع السبعة فی الانسان علی خلاف فی ذلک کان الدعوة فی الآیة ظاهرة فی العبادة لان السجود کان اظهرالاعمال و الافعال فی العبادة وقد اطلق الله العبادة علی الدعاء فی سورة الغافر الآیة ?? و یأیّد ما ذکرنا، ما فی الآیات الاخر التی کان فی سیاق هذه الآیة من مجی ء « اله آخر » مکان « احدا» . مثلا « ولا تدع مع الله اله آخر لا اله الا هو» سورة القصص الآیة ??  فتکون هذه الآیات  دالة علی النهی عن الشرک و التوسلُ لیس دعاء لالهٍ آخر او لاحد شریکا مع الله و لیس التوسل دعاء منافیا  لملکیة الله المساجد( یعنی معبودیته علی الاطلاق ) لانه لیس عبادة للغیر قبال الله تبارک وتعالی کما تقدم.و مؤید هذا المعنی حدیث قد رواه الشیعة والسنی عن النبی صلی الله علیه وآله و قد صححه مفتی الاعظم لفرقة الوهابیه عبد العزیز بن عبدالله بن باز وهو : الدعاء هو العباده

ثم اعلموا ان ابناء یعقوب لجئوا  الی ابیهم لیستغفر لذنوبهم . یعنی توسلوا الی ابیهم و جعلوه واسطة بینهم و بین الله تبارک وتعالی و یعقوب قَبِلَ منهم ولم یُعرض عنهم ولم یقل لهم هذا شرک مبین . قال الله تبارک وتعالی :

« قالوا یا ابانا استغفرلنا ذنوبنا انا کنا خاطئین ? قال سوف استغفر لکم ربی انه هوالغفور الرحیم ?» سورة یوسف الآیتین ??-??

وقال الله تبارک وتعالی  فی کتابه ان من اعظم اسباب المغفرة و قبول التوبة ، استغفار النبی صلی الله علیه و آله للناس. فاذاکان کذلک فلماذا لا نتوسل الیه ولا نلتمس منه الاستغفار لذنوبنا ؟ أهذا شرک ؟ قال الله تعالی:

« و ما ارسلنا من رسول الا لیطاع و لو انهم اذ ظلموا انفسهم جائوک فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحیما » سورة النساء الآیة ??

فما تقولون انتم فی مجی ء الناس الی الرسول صلی الله علیه و آله لطلب اسغفاره لهم ؟ وان کان التوسل الی النبی صلی الله علیه و آله لاجل الاستغفار شرکا فلماذا لم یأمرهم الله تبارک وتعالی بالاستغفار فی بیوتهم ولم ینههم عن المجی ء ؟

بقی هنا اشکالان

الاول: یمکن ان یدعی ان التوسل الی النبی او غیره ممن یکون وجیه عند الله تبارک وتعالی کعمه مثلا انما یجوز فی حیاته فاذا مات لم یجز لنا ان نتوسل الیه .لکن نحن نقول :

اولا الانسان اذا مات لم یَقِلَّ عنه شی ء من وجوده  و روحُه باقیة عند الله تبارک وتعالی . و ما اثّر فی زمان حیاته و استجاب لنا دعائنا هو شرافة روحه و وجاهته وقربه الی الله تبارک وتعالی  لا جسمه . مع انه قال النبی صلی الله علیه و آله : « الناس نیام اذا ماتوا انتبهوا » فاذا کان هذا حال الموت فما وجه مانعیته للتوسل ؟

ثانیا ایّ دلیل دل علی تقیید جواز التوسل بمن یحیی؟ و ایّ دلیل قام علی ان التوسل الی من مات او استشهد شرک عظیم ؟

الثانی: یمکن ان یدعی نحن معاشر الناس غیر محتاجین الی التوسل الی غیره تعالی للتقرب الیه لان الله تبارک وتعالی اقرب الینا من حبل الورید .لکن نحن نقول :

اولا ان جواز التوسل لاینافی الدعاء منه بلا واسطة ولا یردعه الا ان التوسل سبیل مضمون للایصال الی حوائجنا الذی یدل علی مضمونیته کلمة تفلحون فی الآیة ?? من سورة المائده  و الروایات العدیده.

ثانیا ان قربَه الینا غیرُ قربِنا الیه . فانه اقرب الینا من کل شیء لاجل انه خالقنا و رازقنا و المحیط بنا علی الاطلاق و معلوم ان الخالق و الرازق والمحیط اقرب الی مخلوقه و مرزوقه ومحاطه من کل شیء. ونحن بعید منه لاجل معاصینا و ذنوبنا . وقرب المخلوق و العبد الی الخالق و المعبود و بُعدُه منه لیس من خلقته و طبیعته بل کان من جهة اعماله و کیفیة تبعیته و طاعته منه تعالی کما قال الله : « کأن لو یغنوا فیها الا ان ثمود کفروا ربهم الا بعدا لثمود » سورة هود الآیة ??  وقال ایضا « وقیل بعدا لقوم الظالمین » سورةهود الآیة ?? و قال ایضا « الا انها قربة لهم »‌ سورة المائدة الآیة ??

  والحاصل ان کل مَن کان مطیعا لله تعالی و تابعا له فهو قریب الیه لا کل من کان مخلوقه فهو قریب الیه ولو کان اشد الناس کفرا وعنادا . و هذا مما توافقوننا . فمتی کان فی کتابنا اعمالا غیر صالحة و ذنوبا ومعاصیا کنا بعیدین منه تعالی بقدر هذه الاعمال .فلابد لنا ان نتقرب الیه بفعل الاعمال الصالحه و منها التوبه والاستغفار فنحن لاجل قبول التوبة و الاستغفار و وجدان غفرانه و توبته و رحمته نتوسل الی النبی صلی الله علیه و آله ومن کان وجیها عنده . کما ارشدنا الله تعلی الی ذلک فی قوله تعالی فی سورة النساء الآیة?? و امرنا بابتغاء الوسیلة.

ثالثا ان سلمنا اشکالکم فنسئلکم : ما یکون کلامکم فی توجیه صدور الامر بابتغاء الوسیلة ؟ وما تقولون فی الصدقة مثلا اذا تعطونها الی الفقیر لاجل التقرب و قد یکون الله تبارک وتعالی اقرب الینا من حبل الورید ؟

فکل ما قلتم فی هذا نحن نقوله فی التوسل الی المؤمنین الذین کانوا وجیهین عند الله تبارک وتعالی بعینه .

والسلام لاهله

         « مرو ای گدای مسکین در خانه علی زن»                    که علـــی زند همیشه در خـــــانه گــــــــــدا را

    تو فروز جان خود را به فروغ عشق مولی                 علـی خود کـــــــند مصفّا دل زار بینـــوا را

   علی مظهر عطایش ، علی روح ماســوایش                 علی منجلی نمــــــــوده«به خدا قسم خدا را»

   علـــی با نظــر به هستی شرری به پا نموده                 که به یک نظـــــر ربوده دل کل ما سوی را

    حـــرم عزیز مکــه چه سعادتی به هـــم زد                  که قبول کرده در دل « شه ملک لا فتی را»

    دل رنج دیــده ما شــــود از تلاطـــم آرام                   چو ببیند از کناری رخ مـــــــاه مرتضی را

شاعر علیرضا مطلّب

نظر علامه طباطبائی پیرامون اجباری بودن دین اسلام !!!!!!

  [نفى اکراه و اجبار در دین‏]
در جمله:" لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ"، دین اجبارى نفى شده است، چون دین عبارت است از یک سلسله معارف علمى که معارفى عملى به دنبال دارد، و جامع همه آن معارف، یک کلمه است و آن عبارت است از" اعتقادات"، و اعتقاد و ایمان هم از امور قلبى است که اکراه‏
و اجبار در آن راه ندارد، چون کاربرد اکراه تنها در اعمال ظاهرى است، که عبارت است از حرکاتى مادى و بدنى (مکانیکى)، و اما اعتقاد قلبى براى خود، علل و اسباب دیگرى از سنخ خود اعتقاد و ادراک دارد و محال است که مثلا جهل، علم را نتیجه دهد، و یا مقدمات غیر علمى، تصدیقى علمى را بزاید.
و در اینکه فرمود:" لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ"، دو احتمال هست، یکى اینکه جمله خبرى باشد و بخواهد از حال تکوین خبر دهد، و بفرماید خداوند در دین اکراه قرار نداده و نتیجه‏اش حکم شرعى مى‏شود که: اکراه در دین نفى شده و اکراه بر دین و اعتقاد جایز نیست و اگر جمله‏اى باشد انشایى و بخواهد بفرماید که نباید مردم را بر اعتقاد و ایمان مجبور کنید، در این صورت نیز نهى مذکور متکى بر یک حقیقت تکوینى است، و آن حقیقت همان بود که قبلا بیان کردیم، و گفتیم اکراه تنها در مرحله افعال بدنى اثر دارد، نه اعتقادات قلبى.
 [علت اینکه در دین اکراه نیست‏]
خداى تعالى دنبال جمله" لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ"، جمله" قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ"، را آورده، تا جمله اول را تعلیل کند، و بفرماید که چرا در دین اکراه نیست، و حاصل تعلیل این است که اکراه و اجبار- که معمولا از قوى نسبت به ضعیف سر مى‏زند- وقتى مورد حاجت قرار مى‏گیرد که قوى و ما فوق (البته به شرط اینکه حکیم و عاقل باشد، و بخواهد ضعیف را تربیت کند) مقصد مهمى در نظر داشته باشد، که نتواند فلسفه آن را به زیر دست خود بفهماند، (حال یا فهم زیر دست قاصر از درک آن است و یا اینکه علت دیگرى در کار است) ناگزیر متوسل به اکراه مى‏شود، و یا به زیردست دستور مى‏دهد که کورکورانه از او تقلید کند و ...
و اما امور مهمى که خوبى و بدى و خیر و شر آنها واضح است، و حتى آثار سوء و آثار خیرى هم که به دنبال دارند، معلوم است، در چنین جایى نیازى به اکراه نخواهد بود، بلکه خود انسان یکى از دو طرف خیر و شر را انتخاب کرده و عاقبت آن را هم (چه خوب و چه بد) مى‏پذیرد و دین از این قبیل امور است، چون حقایق آن روشن، و راه آن با بیانات الهیه واضح است، و سنت نبویه هم آن بیانات را روشن‏تر کرده پس معنى" رشد" و" غى" روشن شده، و معلوم مى‏گردد که رشد در پیروى دین و غى در ترک دین و روگردانى از آن است، بنا بر این دیگر علت ندارد که کسى را بر دین اکراه کنند.
 [دلالت آیه شریفه بر اینکه اسلام دین شمشیر و خون و اکراه و اجبار نیست‏]
و این آیه شریفه یکى از آیاتى است که دلالت مى‏کند بر اینکه مبنا و اساس دین اسلام شمشیر و خون نیست، و اکراه و زور را تجویز نکرده، پس سست بودن سخن عده‏اى از آنها که خود را دانشمند دانسته، یا متدین به ادیان دیگر هستند، و یا به هیچ دیانتى متدین نیستند، و گفته‏اند که: اسلام دین شمشیر است، و به مساله جهاد که یکى از ارکان این دین است،                       
 استدلال نموده‏اند، معلوم مى‏شود.
جواب از گفتار آنها در ضمن بحثى که قبلا پیرامون مساله" قتال" داشتیم گذشت، در آنجا گفتیم که آن قتال و جهادى که اسلام مسلمانان را به سوى آن خوانده، قتال و جهاد به ملاک زورمدارى نیست، نخواسته است با زور و اکراه دین را گسترش داده، و آن را در قلب تعداد بیشترى از مردم رسوخ دهد، بلکه به ملاک حق مدارى است و اسلام به این جهت جهاد را رکن شمرده تا حق را زنده کرده و از نفیس‏ترین سرمایه‏هاى فطرت یعنى توحید دفاع کند، و اما بعد از آنکه توحید در بین مردم گسترش یافت، و همه به آن گردن نهادند، هر چند آن دین، دین اسلام نباشد، بلکه دین یهود یا نصارا باشد، دیگر اسلام اجازه نمى‏دهد مسلمانى با یک موحد دیگرى نزاع و جدال کند، پس اشکالى که آقایان کردند ناشى از بى اطلاعى و بى توجهى بوده است.
 [آیه" لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ ..." با آیات وجوب جهاد و قتال نسخ نشده است‏]
از آنچه که گذشت این معنا روشن شد که آیه مورد بحث یعنى" لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ" به وسیله آیه‏اى که جهاد و قتال را واجب مى‏کند نسخ نشده است، و قائلین به نسخ اشتباه کرده‏اند.
یکى از شواهد بر اینکه این آیه نسخ نشده، تعلیلى است که در خود آیه است، و مى‏فرماید:" قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ"،" رشد" و" غى" از هم جدا شده‏اند و معقول نیست آیه‏اى که مى‏خواهد این آیه را نسخ کند فقط حکمش (حرمت) را نسخ کرده، ولى علت حکم باقى بماند و اینکه مى‏بینیم علت حکم باقى مانده براى اینکه مساله روشن شدن" رشد" از" غى" در اسلام چیزى نیست که برداشته شود، پس آیه:" فَاقْتُلُوا الْمُشْرِکِینَ حَیْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ" «1» یا آیه" وَ قاتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ" «2» چون نمى‏تواند در ظهور حقانیت دین اثرى داشته باشد، پس آن وقت نخواهد توانست حکمى را که معلول این ظهور است بردارد، و اصلا چه ارتباطى میان آیات جهاد با آن مساله هست؟.
و به عبارتى دیگر در آیه شریفه، جمله" لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ" اینطور تعلیل مى‏شود، که چون حق روشن است، بنا بر این قبولاندن حق روشن، اکراه نمى‏خواهد، و این معنا چیزى است که حالش قبل از نزول حکم قتال و بعد از نزول آن فرق پیدا نمى‏کند پس روشنایى حق، امرى است که در هر حال ثابت است و نسخ نمى‏پذیرد.(3)
__________________________________________________
 (1) سوره توبه آیه 5" با مشرکین هر کجا آنها را یافتید قتال کنید".
 (2) سوره بقره آیه 224" و در راه خدا قتال کرده و به جنگ بپردازید".

(3) ترجمه تفسیر  المیزان جلد دوم صفحه 523

مقدمه

فاسئلوا اهل الذکر ان کنتم لا تعلمون (سوره نحل آیه 43)

پرسش کلید فهم است.

پرشش گری از آغاز آفرینش رخ نمایی کرده و بشر براساس حس واقعیت جویی به دنبال کشف حقایق پیرامون خود برآمده است اسلام که دین فطری است وتعالیم آن براساس ساختار انسان بنا شده است به حس حقیقت جویی انسان از آغاز پاسخ مثبت داده و انسانها را به تفقه در تعالیم دین از طریق پرسش و پاسخ ترغیب نموده است از آنجا که گسترش فرهنگ پرسش و پاسخ باعث فهم دقیق تر و عمیق تر دین شده در رفع ویا دفع انحرافات   عقیدتی از سهم بسزایی برخوردار است وظیفه همگان بخصوص متولیان امور دینی در این است که سعی در برگزاری و حمایت نسبت به برپایی جلسات پرسش و پاسخ ، ایجاد کرسی های نقد و نقادی نموده در این راه از هیچ سعی و کوششی فروگذار ننمایند .

امروزه مسایل و موضوعات متعدد و فراوانی در جامعه خصوصاً در بین جوانان و نوجوانان بوجود آمده که لازم است به سرعت مورد توجه قرار گیرد و با ارائه پاسخ های منطقی و روان ، عطش این نسل نوخاسته را در زمینه نیازهای تربیتی و دین جبران نمود تا خللی در فکرو رفتار آنان حاصل نشودکه محل نفوذ فکری دشمنان و فرصت طلبان ضد دینی و اخلاقی قرار گیرد .

فراوانی آسیب های اجتماعی، توسعه موضوعات ومسایل دینی، پیدایش نسل جدید و ضعف دسترسی آسان آنان به مراکزو عالمان دینی، ناکارآمدی برخی مجامع فرهنگی تهاجمات فرهنگی و ضد دینی ،   امکانات رسانه ای مخرّب ، نفوذ برخی تفکرات پوچ و منفی در بین جوانان و نوجوانان ایجاد نیازهای کاذب در جوانان و نوجوانان مشکلات و موانع ازدواج ، نابسمانی در برخی از خانواده ها ،تفاوت فرهنگی نسلها و بسیاری عوامل دیگر ضرورت امر پاسخگویی به پرسشهای دینی و تربیتی جوانان و نوجوانان را دو چندان کرده است .

لذا دفتر تبلیعات اسلامی قم – شعبه اصفهان با کمک دفتر مرکزی (قم) ستاد پاسخگویی به مسایل دینی را  در  مهر ماه  1384 تشکیل  داد و برنامه های  خود  را   در  زمینه  پاسخگویی به مسایل دینی از طرق مختلف (کتبی،حضوری،اعزام کارشناس ، اینترنتی و تلفنی)آغاز نموده است.

در همین راستا ستاد پاسخگوئی اقدام به تهیة جزواتی در موضوعات اجتماعی، اخلاقی،عقیدتی و ...نموده است.البته به جهت رعایت اختصار، در هر یک از موضوعات فقط به سوالات مهم ، اصلی و مورد نیاز پرداخته شده است. 

1-آیا جاذبه دختر و پسر به یکدیگر بر خلاف سرشت  و نهاد آنهاسـت و نوعی انحراف از طبیعت است؟

     زن شاهـکار آفرینش اسـت و با رسیدن به بلوغ به تجلی گاه زیبائی های الهی تبدیل می شود. زن سـرچشمه جوشان مهر ومحبـت است اما درساخـتار وجودی خود متـمایل به مردآفریده شـده و به دنبال تکیـه گاه محکمی است. به طـوری که در برخورد و معاشرت با مردان, قصد اولیه او لذت جوئی شهوانی وانگیزه جنسی نیست, ‌بلکه جلب توجه مرد به موقعیت عمیق عاطفی است ونگاه وتوجه مردان را نشانه احترام و ابراز محبت خالصانه می پندارد.

     تا آنجا که ویل دورانت میگوید:«زن فقط وقتی زنده است که معشوق باشد و توجه کردن به او مایه حیات است.» پسران نیز پس از بلوغ سرشار از تمایلات  غریزی و نیازمند روابط دوستانه و محبت آمیز هستند و بدون جنس مخالف درمراقبت از تمایلات سرکش نفس و شهوت خود دچار زحمت فراوان شده و در رشد اجتمـاعی هم به سختی موفـق خواهند بود.

     پس این جاذبه یکی ازنعمت های  بزرگ الهی است که البته اگر در راه درست از آن استفاده شود سرمنشا خیر و برکت چه در بعد فردی و چه در بعد اجتماعـی خواهد بود.

2-رفاقت معمولی و پاک، دور از مسائل جنسی اشکالی دارد؟چرا فکر می کنید همة رفاقتهای دختر و پسر آلوده است؟

     در جـوانی غرایـز جنسـی و احساسات حاکم  بر دوستی ها و تصمیم گیری هـای جـوان اسـت؛کارن هـورنـای درکتاب «عصبانی های عصر ما» می گوید:« ارتبـاط زیادی بین محبت وتمایلات جنسی ملاحظـه می کنیم, مثلا ًبسیـاری از تمایلات جنسی اولش با مهربانی و دوستی صاف و ساده شروع می شود وگاهی هم شخص ممکن است دارای تمایلات جنسی باشد   وآنرا با مهرورزی اشتباه کند.چنانکه کشمکش های جنسی هم ممکن است کم کم مبدل به احساسات محبت آمیز گردد.»

 و به نظرویل دورانت:«مرد نگران ومضطرب است که مبادا کسی پیش ازاو زنش را تصرف کرده باشد...حتی بعضی صداها یاعطرها جوان را تحریک میکند» (لذات فلسفه,صفحات115و125)

     بنابراین باتوجه به نیازوکشش درونی دختروپسر وایجاد زمینه برای بیداری غرایز آنها, باید اعتراف کرد صمیمانه کردن روابط و رفاقت بین دختر و پسر بستری مناسب برای کشیده شدن جوانان به سوی لذائذ شهوانی و زمینه ساز روابط جنسی است و این, دو مسئله لاینفک و جدانشدنی است. 

3-آیا رابطة دختران یا پسرا نی که با جنس مخالف خود دوست هستند و  به یکدیگر  اظهار علاقه می کنند اگر از روی هوس هم نباشد و در آینده به دلایلی به هم نرسند (مثلاً مخالفت خانواده های دو طرف )اشکالی دارد؟

    ارتباط انسان‏ها با یکدیگر تنوع فراوان دارد. همان گونه که خود مشاهده و گاه تجربه مى‏کنید برخى افراد ارتباط تحصیلى و برخى ارتباط خانوادگى دارند و بعضى دیگر ارتباط اقتصادى و برخى ارتباط اجتماعى در سطح محله و شهر. به راستى چه چیز سبب مى‏شود رابطه‏اى را اقتصادى، تحصیلى، اجتماعى یا خانوادگى بنامیم؟ آیا بى هیچ معیارى مى‏توان هر رابطه‏اى را به هر اسمى نامگذارى کرد؟ چه چیز موجب تنوع و تکثر ارتباط انسان‏ها با یکدیگر و حتّى‏ ارتباط انسان با دیگر موجودات مى‏شود؟ معیار نامگذارى روابط چیست؟ بى تردید هر نوع ارتباطى همیشه «درست» یا «نادرست» نیست. بر این اساس، ارتباطها قابل ارزیابى و داورى‏اند؛ ولى پیش از داورى درباره درستى یا نادرستى ارتباط باید معیار تفاوت ارتباطهاى متنوع و نامگذارى‏هاى گونه گون آن‏ها را دریافت.

پرواضح است آنچه یک ارتباط را شکل و نامى ویژه مى‏بخشد، محتواى آن است. محتواى ارتباطها یکسان نیست. در هر شکلى از ارتباط، چیزى معین و به شیوه‏اى خاصّ مبادله مى‏گردد؛ و همین عنصر سبب تنوع روابط مى‏گردد. ارتباط مادر با فرزند خردسالش، قبل از هر چیز، یک رابطه عاطفى است و پیامى که مبادله مى‏شود محبت است. آیا رابطه معلّم و شاگرد نیز بر همین اساس استوار است؟ پس معیار تنوع ارتباطها و قضاوت درباره‏شان محتواى آن‏ها است.

شکل ارتباط و وظایف و نقش افراد در آن، بر اساس محتوا معین مى‏گردد. بنابراین جنسیت هرگز تعیین کننده محتواى ارتباط نیست تا بر پایه آن درباره درستى و نادرستى یک رابطه داورى کنیم و بگوییم آیا ارتباط دختر و پسر خوب است یا نه؟

چه بسیار زنانى که با مردان ارتباط اقتصادى دارند و در خرید و فروش روزانه شرکت مى‏کنند. آیا در صحت یا غلط بودن این ارتباطها مى‏توان با نگاه به جنسیت قضاوت کرد؟!

آنچه سبب مى‏شود این روابط استحکام یافته، سالم بماند، اهداف مورد نظر طرفین را تأمین کند و رابطه‏اى درست تلقى گردد، رعایت قوانین حاکم بر آن و فراتر نرفتن دو طرف از آن محدوده ویژه است. هر ارتباطى، اگر قانونمند نباشد، رفتارها از محدوده ویژه آن رابطه فراتر رود، مرزها شکسته شود و مقرراتش رعایت نگردد، نادرست است و به زیان دو طرف مى‏انجامد؛ براى مثال، اگر در روابط اقتصادى مرزها شکسته شده، ارتباطهاى عاطفى رخ نماید، محبتِ صرف مبادله شود و رفتارهاى اقتصادى از زمینه‏هاى عاطفى متأثر گردد، افزون بر ناسودمندى به از کف رفتن سرمایه و فراهم آمدن زمینه سوء استفاده مى‏انجامد.

بنابراین، ارتباط انسان‏ها بایکدیگر بر اساس معیارى خاصّ که محتواى آن ارتباط را بیان مى‏کند، تعیین مى‏شود و بر همین اساس، مى‏توان درباره درستى و نادرستى آن قضاوت کرد. وقتى از ارتباط دختر و پسر سخن مى‏گویید، مرادتان چه نوع ارتباطى است؟ باید نوع آن مشخص گردد تا بتوان درباره درستى و نادرستى اش داورى کرد. آیا مراد ارتباط آموزشى و تحصیلى است یا اقتصادى یا اجتماعى و یا...؟ اختلاف جنسیت طرفین ارتباط در مقررات کلى و برخى از شرایط روابط انسانى مؤثر است؛ ولى محتواى روابط را تعیین نمى‏کند. بدین سبب، ارتباطى خاصّ به نام ارتباط دختر و پسر نداریم. ما در کلاس درس شرکت مى‏کنیم و از محضر استادى که از جنس مخالف است، بهرمند مى‏شویم و ارتباط آموزشى برقرار مى‏گردد؛ ولى هرگز در درستى این ارتباط که بر مقررات یاد دهى و یادگیرى استوار است، تردید نداریم. البته اگر در همین کلاس پیامى جز یاددهى و یادگیرى مبادله شود - حتّى‏ اگر موعظه باشد - ما را از تحصیل که هدف اصلى است، دور مى‏سازد و چه بسا سبب زیان‏هاى جبران‏ناپذیر مى‏گردد. در عالم معرفت و علوم بشرى و روابط انسانى هزاران نوع ارتباط مشروع و صحیح مطرح است که جنسیت در محتواى آن‏ها مؤثر نیست و یا تأثیرى اندک دارد. این روابط هرگز حساسیت آفرین و تنش برانگیز و ممنوع و مطرود به شمار نمى‏آید؛ زیرا شکل روابط معین است و از چارچوب خود تجاوز نمى‏کند؛ به بیانى دقیق‏تر، حد و مرزها رعایت مى‏گردد و بدین سبب از آفات و آسیب‏ها مصون مى‏ماند. بنابراین، نمى‏توان داورى درباره روابط را بر جنسیت استوار ساخت. هر رابطه‏اى اگر از مسیر خود منحرف گردد، آفت آفرین و زیانبار مى‏شود؛ هر چند دو طرف آن همجنس باشند.

با این سخن، اینک خود باید درباره درستى و نادرستى ارتباط با جنس مخالف نیک داورى کنید. ارتباط با جنس مخالف چه نوع ارتباطى است و در پى برقرارى چه نوع ارتباطى هستید؟ اگر این ارتباط آموزشى است و نقش هر یک تعریف و معین شده است - براى مثال شما معلّم هستید و طرف دیگر دانش‏آموز و در این ارتباط جز پیام آموزشى مبادله نمى‏شود و جز یاددهى و یادگیرى هدفى تعقیب نمى‏گردد - هرگز مطرود نیست و کاملاً درست و پسندیده است. ناگفته پیدا است، اگر در ضمن همین ارتباط آموزشى، ارتباطى دیگر شکل گیرد؛ براى مثال استاد و دانش‏آموز به مبادله کالا (خرید و فروش) یا محبت روى آورند، ارتباط آموزشى آن‏ها سالم و قابل اعتماد و صحیح نخواهد بود و از اهداف آموزشى باز مى‏مانند. بى تردید این نوع ارتباط آموزشى نادرست است و افزون بر شرع مقدس، هر عاقلى آن را مردود مى‏شمارد.

بنابراین، آنچه درستى یا نادرستى ارتباط را تعیین مى‏کند رعایت مقررات و شرایط حاکم بر ارتباط و پایبندى به نقش و حدود رفتارى تعیین و تعریف شده دو طرف است نه جنسیت آن‏ها.

نکته‏اى که یاد کرد آن ضرورت دارد، دقّت و توجّه مستمر به عوامل تهدید کننده ارتباط سالم است. این عوامل با توجّه به نوع ارتباط تغییر مى‏کنند؛ براى مثال عوامل آسیب رسان به ارتباط اقتصادى با یک مسلمان با عوامل تهدیدگر ارتباط اقتصادى با غیر مسلمان تفاوت دارد. مهم‏تر از آن، ارتباط اقتصادى با انسان غیر مسلمان به دقّت و احتیاط بیش‏ترى نیازمند است. از آن‏جا که غیر مسلمان به بسیارى از مقررات اقتصادى دینى معتقد نیست، باید در ارتباط با وى به ویژگى‏هاى شخصیتى، آیین و نظام اعتقادى و ویژگى‏هاى طبیعى و زیستى و روانى و اخلاقى‏اش توجّه داشت تا ارتباط از ناحیه این عوامل آسیب نبیند. همان گونه که ارتباط اقتصادى با غیر مسلمان حساسیت بیش‏تر مى‏جوید، هر نوع ارتباط با جنس مخالف نیز به حساسیت و مواظبت خاصّ نیاز دارد؛ زیرا جاذبه طبیعى و زیستى دختر و پسر، به ویژه در سنین جوانى، زمینه انحراف ارتباطهاى انسانى را فراهم مى‏سازد و ارتباطها را تحت تأثیر قرار مى‏دهد. بنابراین، حتّى‏ در روابط آموزشى نباید از آفاتى که در جاذبه‏هاى زیستى ریشه دارد، غفلت کرد؛ زیرا روابط انسانى سخت از این ناحیه آسیب مى‏پذیرد و به انحراف مى‏گراید. بر این اساس، شارع مقدس به ما هشدار مى‏دهد که هر گاه دو غیر همجنس، در قالب هر ارتباطى، در مکانى خلوت و دور از دید دیگران قرار گیرند شیطان نیز با آن‏ها خواهد بود و روابط صحیح را تهدید مى‏کند.

افزون بر مطالب یاد شده، نکته دیگرى که حساسیت این نوع ارتباط را فزونى مى‏بخشد، پیامد منفى شکست یا منحرف شدن روابط انسانى از ناحیه جاذبه جنسى و زیستى است. اگر ارتباط درستى از این ناحیه به انحراف گراید، سبب از دست رفتن آبرو و حیثیت اجتماعى و سرمایه زندگى و ارزش و کرامت انسانى دو طرف مى‏گردد که هرگز جبران‏پذیر نیست؛ هر چند آسیب‏هاى دیگر چون شکست مادى و ناتوانى در یادگیرى و یاددهى و از دست رفتن فرصت‏ها قابل جبران و ترمیم مى‏نماید. از سوى دیگر، گستردگى تأثیر آسیب بر آمده از جاذبه جنسى به گونه‏اى است که تنها به دو طرف رابطه محدود نمى‏شود و افراد بسیار و حتّى‏ نسل بشر را فرا مى‏گیرد. این آسیب که به فروپاشى خانواده‏ها مى‏انجامد و طهارت نسل آدمى را نابود مى‏سازد، در آغاز چنین عمیق و گسترده نمى‏نماید. تجربه خسارت دیدگان این عرصه نشان مى‏دهد که افراد خسارت دیده هرگز در آغاز عمق فاجعه را درک نمى‏کردند و تصور خروج از جاده عصمت و تقوا حتّى‏ براى یک لحظه در خاطرشان نمى‏گنجید. نکته دیگرى که در آسیب‏هاى ناشى از جاذبه جنسى قابل توجّه مى‏نماید، تهدید مستمر و لحظه به لحظه است؛ یعنى دیگر عوامل براى آسیب رساندن به روابط انسانى به فراهم بودن شرایط و زمینه‏هاى زمانى و مکانى خاصّ نیازمندند؛ ولى آسیب و انحراف ناشى از جاذبه جنسى چنان قوى و نافذ است که به هیچ شرطى نیازمند نیست. این عامل چنان قدرتمند است که شرایط را تحت الشعاع قرار مى‏دهد و به تناسب خواست خود رقم مى‏زند. همین ویژگى سبب مى‏شود روابط انسانى همواره از این ناحیه در معرض تهدید قرار گیرد. پس انسان هوشیار نباید حتّى‏ یک لحظه خود را از این تهدید در امان ببیند و احساس آرامش و اطمینان کند.

بنابراین، تنها با نگاه به جنسیت نمى‏توان ارتباطى را پسندیده یا ناپسند دانست. ( ادامه دارد)

با سلام و درود

امروزه در ایران انرژی هسته ای یک مسئله حثیتی وملی شده است وتمامی جناحهای داخلی با هرگرایشی بر لزوم دستیابی به آن تکیه می کنند .

در این میان یک اصطلاحی باب شده که من می خواهم در مورد آن کمی صحبت کنم و آن « انرژی صلح آمیز هسته ای » است و قبل از صحبت پیرامون آن خواهش می کنم سریع قضاوت نکنید و کمی در مورد حرفهایم اندیشه کنید و بعد موضعگیری بفرمائید.

تصور اولیه درمورد این اصطلاح این است که منظور گویندگان آن این است که نباید این منبع الهی و این نعمت گران بها در زمینه نظامی مورد استفاده قرار گیرد . نباید از آن بمب اتم ساخته شود و نباید در مسیری بکار گرفته شود که امنیت مردم جهان و بلکه خود جهان با هرچه در آن است به خطر بیفتد.

این تصور واین برداشت  کاملا صحیح ، انسانی و برپایه عقل و منطق است اما وقتی شرایط کنونی جهان و کشورهای هسته ای را در نظر می گیریم که هر کدامشان دارای چندصد کلاهک هسته ای هستند به نظر می رسد که باید  معنا ومفهوم دیگری برای این اصطلاح تصور کرد و آن عبارت است از :

« به جریان انداختن انرژی هسته ای در مسیری که آن مسیر تضمین کننده و تعدیل کننده امنیت جهانی باشد»

در زمان ما به خاطر وجود تعداد زیادی کلاهک هسته ای ، آن هم در دست کسانی که برای هیچ انسانی غیر از خودشان ارزش قائل نیستند و تنها چیزی که برایشان مهم است منافع شخصیشان واگر خیلی هنر کنند منافع ملی خودشان است  ،امنیت جهانی به خطر افتاده کشور های دیگر مثل ایران که یک کشور هسته ای هستند وبه شعار « انرژی هسته ای صلح آمیز » پایبند هستند ناگزیرند به هر شکل ممکن امنیت جهانی را به دنیا برگردانند و آن را تعدیل کنند . برای این کار دو راه بیشتر ندارند :

ü                    - کشورهائی که دارای بمب هسته ای هستند را خلع سلاح کنند

ü                    - خود نیز اقدام به ساخت و تولید بمب هسته ای کنند

توضیح اینکه کشورهائی چون آمریکا وقتی اقدام به ساخت بمب های اتمی کردند برای اینکه این اقدام خود را توجیه کنند گفتند:

ممکن است امنیت جهانی درآینده به خطر بیفتد. همه پرسیدند که چه چیزی به خطر می اندازه ؟

گفتند : اجرام آسمانی و موجودات فضائی .

این حرف ابتداء خنده دار می نمود ولی آنهااین تراژدی مسخره را اینقدر تکرار کردند و اینقدر در فیلمهای هالیوودی آن را به خورد مردم دادند که همه وهمه باور کردند که اولا موجودات فضائی و گودزیلاهای آنچنانی در آینده ای نزدیک امنیت مردم جهان را به خطر می اندازند و ثانیا فقط این آمریکا و چند کشور محدود  توانائی و حق مقابله باآنها را دارند و دیگران نه میتوانند مقابله کنند و نه حق دارند در فکر آنهم باشند

یعنی با عنوان تأمین امنیت جهانی ، امنیت جهانی را به خطر انداخته اند و بمبهائی که قرار بود بر سر موجودات فضائی و ... ریخته شود از ناکازاکی وهیروشیما وویتنام و عراق و افغانستان سر در آورد

خوب به نظر شما با وجود چنین اوضاعی امنیت جهانی در وسط خطر نیست و کشور های جهان نباید فکری به حال آن کنند . اگر آمریکا به بهانه امکان تهدید امنیت اقدام کرده آیا وقت آن نیست که دیگران به خاطر وقوع تهدید بر علیه امنیت ، اقدام کنند.

اولین گزینه وعاقلانه ترین آن این است که جهان وجهانیان کشورهائی که دارای سلاح هسته ای هستند را مجبور به انهدام آنها کنند تا مردم در جهانی عاری از سلاحهای کشتار جمعی و هسته ای آرامش و امنیت را با دیگر تجربه کند.

اما اگر آن کشورها حاضر به خلع سلاح نشدند چی؟ باید بی خیال شد وبا آیةالکرسی خواندن مسئله را جمع کرد؟

قطعا نه . آیا شما به غیر از راه دوم راهی را می شناسید ؟ وقتی این کشورها صراحتا دیگران را با بمب هسته ای تهدید میکنند آیا دیگر اسلحه کلاش و ژ3 و موشک شهاب و توپ و تانک قدرت بازدارندگی دارند؟

به نظر من شرایط جهان امروزبه گونه ایست که ساخت و تولید سلاحهای هسته ای برای ایجاد موازنه قدرت بخاطر تعدیل امنیت منطقه وجهان امری ضروری و اجتناب ناپذیر است . یعنی باید از قدرت بازدارندگی این انرژی استفاده کرد چرا که دول غربی هرگز تن به خلع سلاح هسته ای نمی دهند و اگر کشوری یا کشورهائی بخواهند آنها را مجبور به این کار بکنند بی درنگ از همان کلاهکها استفاده می کنند . همه ما این رو حیه را در آنها بارها و بارها دیده ایم و گه گاهی تجربه کرده ایم . وسلام  

قال الامام امیر المومنین علیه السلام:

الدیّن والادبُ نتیجة ُالعقل             غرر الحکم حدیث 1693

دین و ادب نتیجه و محصول عقل و اندشه است

توضیح اینکه آنچه که با نابخردی و تحجر سازگار است بی ادبی و بی دینی است نه دینداری و ادب

با عرض سلام

یکی از افتخارات این وبلاگ این است که در بخشی به نام « سخن آشنا» حرفها و درددلهای شما را به نام خودتان مطرح می کند و شما را ااز نظرات دیگران در مورد سخنتان آگاه می سازد.برای ثبت سخن آشنای خودتان با مراجعه به این بخش، درقسمت((نظرات دیگران)) اقدام به نگارش کنید.

هجران

جان از برما رفت زهجران تو مهدی      داغی به دلم هست زفقدان تو مهدی

گویند که میلاد تو در نیمه شعبان

پس کو همی نیمه شعبان تو مهدی

                                                                           شاعر:  علیرضامطلّب